Fine FleurHoe onnadrukkelijk de koppen mogen rollen. Met benen die dan los, dan strak onder het zadel wippen, probeert elkeen die voor zichzelf een rol ziet weggelegd in de historie van de dag, de camera te strikken. Afzien is het. En uitleggen, dat kunnen ze wel allemaal. Hij heeft zijn troeven uitgespeeld. Welnee. Toch toch. Of anders is het wel: ze mogen nog niet kijken in zijn kaarten. Groen lachen: alleen Sagan kan dat al elegant. Met groot gemak snijdt hij de finishlijn: deze coureur die minzaam met een vrome jongenssnoet en zijn porte-bonheur het beulenwerk doet lijken op een kermiskoers en vanaf Saint-Girons de gesel van de klimgod is. (Na rit 8, Ronde van Frankrijk, 6 juli 2013 – winnaar en nieuwe gele trui: Chris Froome) – Gelegenheidsgedicht. Gezet op de blog “Geelzucht”.) (Geplaatst op het blog van Geelzucht: http://geelzucht.wordpress.com/onze-gasten/, in de rubriek “Onze Gasten”, 6 juli 2013) De slang van de Mont Ventoux had alle couleurenMoeizaam, quasi moeiteloos, met de tong tussen de ketting, de longen aan de oren hangend, het hartinfarct nader dan het champagneglas. Nooit heb ik in een geprogrammeerde vakantie de Mont Ventoux beklommen zoals elke zichzelf eeuwigheidswaarde toe- dichtende Vlaamse wielertoerist wél heeft gedaan. Ook niet anders. Rijtijd, pauze en surplace zitten in de mantel der liefde. Op de televisie heb ik wel meegefietst. Daarvoor ben ik nog gezond genoeg. Ik mocht vandaag vanuit geringe camerahoogte rokende perzikpitten op verhitte koppen aanschouwen: talloze kleuren, vele vormen. Sommige met zonnebril tussen de luchtige ribben, een enkele met moustache eronder en op zijn achterwiel clownerend. Maar niemand die zijn rendez-vous in de verkeerde richting gaf. Zo ging de geel geschubde winnaar weer op de trappers staan om te excelleren, terwijl achter hem op deze quatorze juillet het peloton een trage slang werd die na iedere kilometer weer vele kronkels langer was en naar adem snakte tussen blijmoedige, gepruikte, gesticulerende, opdravende, hysterische driftkikkers. Aan de biefstuk in de broek zal het niet gelegen hebben. 14 juli 2013 Etappe 15, Givors – Mont Ventoux (Geplaatst op het blog van Geelzucht: http://geelzucht.wordpress.com/onze-gasten/, in de rubriek “Onze Gasten”, 14 juli 2013) Zien en horen1. Niet alleen gisteren was het bloed vromer dan de paus. Alsof je, op een dope-insinuatie, in de roes van je meest glorieuze winst de kwieke vraagsteller ja antwoordt. Ja, ik doe dat. Want dat is cool. De pienterheid van de scorende persjongen is met voorsprong omgekeerd evenredig aan de prestaties van een lopende tijdrit. 2. Ook vandaag kent de Tour zijn buideldieren: een volle kogelriem met drankflessen op twee klotsende wielen: zelfs de tjokvolle Chavanel is dienstdoend garçon voor de dorstige knechten. 3. Zegt op de kijkbuis Lottoheer M. Aerts, gewezen coureur, over Bart De Clercq, huidig: hij kan tetrijen. Ja. Wat morgen betreft: de tetrit zal hem wel liggen. De versheid der spieren: de erotiek van de nervositijd. Flitsen gaan in een tour nooit onopgemerkt voorbij. 4. Draai je gashendel open, klim niet tegen beter weten in maar klim. En rijd met harde banden: je moet proberen de weg te asfalteren en je oortje te respecteren. Duw je kont achteruit. 5. Afdalen: het zal van goede neuzen moeten komen. Schakel nu naar vrije val, spring in het ijle, denk zigzaggend dat er alcohol in je guidon zit, blijf in de bocht, plak gezeten op je vederlichte vélocipède en knal elkaar niet van de weg, arriveer graag heelhuids. Rij met groot mes naar het diepe: put de andere uit. 16 juli: Gap was de stolp waarin Contador en Froome elkaar zwaar onderwaterdruk zetten. Voor het overige bleef alles bij het oude. 16 juli 2013 Etappe 16, Vaison-La-Romaine - Gap (Geplaatst op het blog van Geelzucht: http://geelzucht.wordpress.com/onze-gasten/, in de rubriek “Onze Gasten”, 16 juli 2013) Het obligate hongertjeSamen eenzaam in de Franse hel. Ook samen de hel in: het heeft wel wat. Dat koersen geeft cachet: je was erbij, je trok jezelf naar boven. Van tikken op de rug, bezorgd of fetisjaal (je handen zou je nu maar beter niet meer wassen), werd niemand opgewonden: het kon zowat per strekkende meter klim op Alp of Pyrenee. En wie zal morgen, of wie nog zondag toch zijn hongerklop krijgen? Een fiets in ’t geel, in elk geval, snort op energiereep – op essence zeker niet. Quintana is het ritme zelf, lijkt kalm en ondanks alle drukte onverstoord in zijn gedachten aan nog meer. Nairo die oneerbiedig berggeit werd genoemd. Wat zijn de jongste dagen kromruggig bij elkaar getrapt, met boete, of ook zonder. Wat wordt de mensen toegestaan? Wat als seconden, wat als een plaats of drie? En wat als nattigheid en klammige truien? De banden dweilen wegen van uitgeput gereken. O, het schavotje welverdiend beklimmen: hoeveel hopen bidden smeken dromen zijn in al die ritten niet of wel teloorgegaan … Na etappe 19, 19 juli 2013 (Geplaatst op het blog van Geelzucht: http://geelzucht.wordpress.com/onze-gasten/, in de rubriek “Onze Gasten”, 20 juli 2013) SireSire, Filip, heeft u vandaag naar de koers gekeken? Neen, natuurlijk niet: u was de hele dag druk doende koning te worden. À propos: noemt u me maar Philippe, ik heb daar nooit een graat in gezien. Vandaag was het de dag van het patriottisme: een nationale feestdag in België die net zo wel in Frankrijk had kunnen plaatsvinden. La fête nationale van Parijs in de Tour de France. Maar neen: uw familie voelt meer voor scheurende motoren dan voor velo’s met pedalen. Is het u opgevallen dat men vandaag uw vader prees voor zijn natuurlijke geneigdheid de mensen nabij te zijn? U hoort het goed. Wat denkt u, sire: bezit u die geneigdheid ook? Mijnheer Flahaut die voorzitter is van de Kamer van Volksvertegenwoordigers en opvallend weinig van een energieke jonge fietsgod heeft, vroeg het zich in zijn inleiding tot uw eedaflegging allicht heimelijk af. Zo vader, zo zoon, weet u wel. Nadat u in de bloedhitte uw troepen had geschouwd en hetzelfde kleurrijke vlees voor u en uw eega had mogen defileren, bent u dan thuis even gaan douchen en de tiende outfit van de dag wezen uittrekken? Gekroonde hoofden wisselen vaak van pak. U bent dan wel geen zonnekoning die in zijn Versailles het startschot mocht geven van de slotrit van de 100ste Tour, en een google glass zult u, ondanks uw vermogen, wel niet bezitten, maar heeft uw butler een oortje gemonteerd in uw met allure gedragen brilmontuur, zodat u rechtstreeks luisteren kon naar het verslag van de sprint op de Champs-Elysées? Want, geeft u het toch toe, sire: die laatste kilometers in Parijs, en zo’n koninklijke spurt, zijn toch bloedstollender dan, op uw schaduwloze Paleizenplein, al dat gemarcheer van man en paard? Es lebe der Kittel. Vive le maillot jaune! © Philippe Cailliau N.a.v. de de slotetappe van de 100steTour de France 21 juli 2013 (Geplaatst op het blog van Geelzucht: http://geelzucht.wordpress.com/onze-gasten/, in de rubriek “Onze Gasten”, 21 juli 2013) |